ఎపిసోడ్ – 2
[“విరహం తడిచిన తీరంలో...”]
“హృదయాల లోతులను పంచుకునేందుకు ముందుకొస్తున్నారు...”
కృష్ (ఆనందంతో):
“వావ్! అంటే నువ్వే నన్ను ముందుగా చూసావా? నేను నిన్ను ప్రేమించే ముందు నువ్వే నన్ను ప్రేమించావా?”
ప్రియా చిరునవ్వుతో కృష్ వైపు చూసింది. ఆమె కళ్లలో తడిగా పరవశం మెరిసింది.
ప్రియా:
“ఇష్టమంతే... ఆ రోజు తర్వాత నిన్న మళ్లీ ఎలా కలవాలో అనుకుంటుంటే, అదృష్టవషాతు ఆఫీసులోనే చూశాను. నేను ఇంటర్న్‌గా జాయిన్ అయిన మొదటి రోజు నువ్వు ఇండక్షన్‌కి వచ్చావు.
ఆ రోజు నిన్నే చూస్తూ ఉన్నాను… తెలుసా?
నెక్స్ట్ డే నువ్వు ఏదో టెన్షన్‌తో బయటకు వెళ్లిపోయావు. బీచ్‌లో నన్ను చూసావన్నావు కదా... నిజం చెప్పాలంటే, నీవు చూడాలనే వచ్చాను.
రెండు గంటలు పట్టింది రెడీ అవ్వడానికి… ఫస్ట్ టైమ్ చీర కట్టుకున్నాను.”
కృష్ కొంచెం ఆశ్చర్యంతో, చేతులు జేబులో పెట్టుకుని చిన్న నవ్వుతో తల ఊపాడు.
ప్రియా:
“తరువాత నువ్వు బెంగళూరు వెళ్లిపోయావని స్వాతి చెప్పింది. నా ఇష్టాని నేను అక్కడే ఆపుకు నుంటే బాగుండేది. నాకే తెలియకుండా ముందుకు సాగించి తప్పు చేశాను. అక్కడే అగిపోయుంటే ఈరోజు మనం ఇలా ఉండేవాళ్లం కాదు కదా.”
ప్రియా కళ్లలో నీళ్లు నిలిచిపోయాయి.
కృష్ మెల్లగా ఆమె ఎదురుగా వచ్చి, కంట తడి తుడుస్తూ చెప్పాడు:
కృష్:
“ఆ రోజు కలవాలని రాసుందీ కలిసాము.
ఈరోజు కలవకూడదని రాసుందేమో... అందుకే విడిపోయాం.”
ప్రియా:
“నిజంగ విడిపోయామా... దూరమయ్యామా...”
ఒక నిశ్శబ్దం. వాతావరణం తడిగా మారింది. వారి కళ్లూ ఒకదానినొకటి చూస్తుండగా, వెనక నుంచి అలలు వచ్చి వారి పాదాలను తడిచాయి.
“[ఫ్లాష్‌బ్యాక్ – కృష్ బెంగళూరు నుంచి వచ్చిన తర్వాతి రోజు]”
ఆఫీసులో ప్రియను చూసిన క్షణమే అతని మనసులో ఆ బీచ్ అమ్మాయి గుర్తొచ్చింది. గట్టిగా ఊపిరిపీల్చుకుంటూ వెంటనే స్వాతిని పిలిచి అడిగాడు.
స్వాతి:
“ఆమె పేరు ప్రియా. కొత్త ఇంటర్న్. నీ ప్రాజెక్ట్‌లో జాయిన్ అయింది.”
తనలోతాను కృష్ అనుకున్నాడు —
“ఇంకొన్ని రోజులు ముందే వచ్చుంటే, ఆమెను దగ్గరగా తెలుసుకునే అవకాశం ఉండేదేమో...”
ఆమెతో పరిచయం కావాలని కాన్ఫరెన్స్ రూమ్‌కి వెళ్లాడు. ప్రియా చిరునవ్వుతో స్వాగతించింది.
ఆ చిన్న సంభాషణలోనే కృష్ ఆమె స్వచ్ఛమైన చూపును గుర్తించాడు.
మీటింగ్ మొదలై, ప్రియా తన ప్రెజెంటేషన్‌ను ఆత్మవిశ్వాసంతో ముగించింది.
అదిత్య వర్మ, తన గంభీర స్వరంతో:
“Well done, Priya.” అన్నారు.
కృష్, అదిత్య ఒకరినొకరు కోపంగా చూస్తూ ఉన్నారు. ప్రియాకి ఇది అర్థం కాలేదు.
కొద్దిసేపటికి ఆమెకి తెలుస్తుంది — అదిత్య సర్, కృష్ నాన్నని...
“[తిరిగి వర్తమానానికి]”
ప్రియా:
“అదిత్య సర్ మీ నాన్న అని చెప్పినప్పుడు ఆశ్చర్యపోయాను, కృష్. కానీ నువ్వు ఎప్పుడూ ఆయనతో స్నేహంగా మాట్లాడిన దాన్ని చూడలేదు.
ఎందుకంత కోపం నీకు?”
కృష్ (ఆవేదనతో):
“నాకు పనెండెళ్ళు ఉంటాయి ప్రియా. మా నాన్నంటే నాకు చాలా ఇష్టం.
ఒకప్పుడు మేము హ్యాపీ ఫ్యామిలీగా ఉండేవాళ్లం. కానీ వ్యాపారంలో నమ్మినవాడు మోసం చేశాడు. అప్పుల మధ్య మా ఇల్లు, ఊరు అన్నీ కోల్పోయాం.
నాన్న తాగడం మొదలుపెట్టారు. అమ్మ పనిచేయడం మొదలుపెట్టింది. ఆ ఒత్తిడిలో ఒక రోజు ఆమె హార్ట్ ఎటాక్ తో చనిపోయింది.
ఆ సంఘటన తర్వాత నేను మా నాన్నని పూర్తిగా కోల్పోయాను…”
అప్పుడు మొదలయిన దూరం ఇంకా తగ్గలేదు.
ప్రియా: మౌనంగా కృష్ చెయ్యి పట్టుకుని ఓదార్చింది. చుట్టూ మౌనం, సముద్రపు గాలిలో వేదన సూటిగా మోగుతోంది.
అప్పుడే కృష్ చేతికున్న ఉంగరం చూసి ఇలా అడిగింది- “ఇంతకాలం ఈ రింగ్ నీవే దాచుకున్నావా?”
కృష్ కన్నల్లోకి కోపం మెరిపిస్తూ:
“ఆ రోజు నీ చూపు చూసి, కోపాన్ని ఆపుకున్నాను ప్రియా...”
నన్ను తిరస్కరించడానికి కారణం నీ నాన్నే కదా?
నన్ను ప్రేమించలేదని అందరి ముందు చెప్పి వెళ్లిపోయావు.
నా పరిస్థితి గురించి ఒక్క క్షణం ఆలోచించావా?
ప్రియా కృష్ కళ్ళని చూస్తూ, కృష్ ప్రియా కళ్ళని చూస్తూ ఇలా అన్నాడు-
“నిమిషం శూన్యంగా అనిపించింది...
నీ చూపు నా గొంతును తడిపింది...
నాలో లో నువ్వు లేవని ఎలా నమ్మను
ఒంటరిగా మిగిలిపోయానని
ఎలా అంగీకరించను...
ఒక్కసారైనా వెనక్కి తిరిగి చూడవ అనిపించింది...”
ప్రియా:
“కలవకూడదని తెలిసినా కలిశాం...
విడిపోయామన్న భయం, మళ్లీ కలిస్తే ఎలా? అన్న సందేహం నన్ను ఆపేసింది.”
నీకు తెలుసు కదా నాకూ మా నాన్న ఎంత ముఖ్యం అని. ఆరోజు నాకూ అది తప్ప వేరే దారి దొరకలేదు కృష్. ఆ ఆందోళనలో ఇన్ని రోజులు గడిచిపోయిన ఇంకా నాకూ నీ మీద ప్రేమ పెరిగింది కానీ ఎక్కడ తగ్గలేదు.
కృష్ (కాస్త కోపంతో):
“ఇప్పుడు ఎందుకు వచ్చావ్ ప్రియా? భయం పోయిందా?”
ప్రియా (కృష్ చెయ్యి పట్టుకుని):
“నేను వెళ్లింది మళ్లీ రావడానికే అని...
నువ్వు నాలోనే ఉన్న నా ఊపిరని..
మనస్పూర్తిగా నమ్మిన క్షణం..
నిన్నే తలుచుకుని నీకై మళ్లీ వచ్చాను, చూడు...
ఈ చేయి ఇక మళ్లీ వదలనని నమ్మి చూడు...”
అని చెప్పడానికి వచ్చాను..
ప్రియా కన్నీళ్లతో కృష్ణ ఒడిలోకి వెళ్లి:
“ఇక నిన్ను ఎప్పటికీ వదిలి వెళ్లను కృష్...” అంటూ భుజం మీద తలవాల్చింది.
కృష్ ఇచ్చిన గొలుసు చూపించి నువ్వే కాదు నేను కూడా నువ్వు ఇచ్చింది దాచుకున్నాను. అన్నది ప్రియా..
క్రిష్ నవ్వుతూ: ఒకసారి వెళ్లి రెండేళ్ల తరవాత తిరిగి చూసావు. ఇప్పుడు మళ్లీ వెళ్లిపోతె వస్తావా లేక వదిలేస్తావా.
ప్రియా: (చిన్న నవ్వుతో) నేను ఏమీ మాట్లాడనప్పుడే నన్ను నమ్మావు.. ఇప్పడు నేనే వచ్చి నమ్మాలని లేదా..
“కృష్ మెల్లగా చిరునవ్వుతో కళ్లు మూసుకున్నాడు. ఆమె వెచ్చదనంలో ఎన్నో రోజులుగా వెతుకుతున్న శాంతి దొరికింది.”
“[మరింత కొనసాగుతుంది…]”
