ఎపిసోడ్ – 3
"రెండు హృదయాల మధ్య మొదటి అడుగు"
[ఫ్లాష్‌బ్యాక్]
ప్రియా ఆ కంపెనీలో చేరి ఇప్పటికే సంవత్సరం కావొచ్చింది. ఇచ్చిన ప్రతి పనిని కచ్చితంగా పూర్తి చేస్తూ, అందరి ప్రశంసలు అందుకుంటూ ఉంది. చాలా సున్నితమైన అమ్మయి — ఏ సమస్య వచ్చినా తన దగ్గర సమాధానం ఉంటుంది. అందుకే ఆఫీసులో ఏ ఇబ్బంది వచ్చినా అంతా ఆమె వద్దకే వచ్చేవారు.
ఆ ఏడాది ఆమె బెస్ట్ ఎంప్లాయీ అవార్డు గెలుచుకుంది.
విసిరేసిన దోశిళ్ల మధ్య తన ఒంటరితనాన్ని నిశ్శబ్దంగా మోస్తూ, ఒక్క చూపుతో ప్రేమను చదివేయగల గుండె అతనిది — కృష్. అతని ప్రేమకి కాలం పరిమితి కాదు, అతని విశ్వాసానికి ఖచ్చితమైన ప్రమాణాలు అవసరం ఉండవు. బాధను మాటల్లో కాక, చిరునవ్వులో దాచేసి, జ్ఞాపకాల్ని ప్రేమగా తడుముకుంటూ జీవించే గాథ అతనిది. ప్రేమించడమంటే మాటలు కాదు… నిశ్శబ్దాన్ని అర్థం చేసుకోవడమే అని నిరూపించిన వ్యక్తి.
---
ఒకరోజు ప్రాజెక్ట్ డిస్కషన్ లో…
ప్రియా: “ఈ రెండో స్క్రీన్ డిజైన్‌లో బ్లాక్ అండ్ రెడ్ కాంబినేషన్ చాలా డొమినేట్ అవుతోంది. క్లయింట్‌కి కాస్త స్ట్రాంగ్‌గా అనిపించొచ్చు.”
కృష్ (ఆశ్చర్యంగా): “ఓహ్! నువ్వు కలర్స్ కూడా గమనిస్తావా? చాలామంది వాటిని గమనించరు.”
ప్రియా ఓ చిన్న చిరునవ్వుతో: “నిజానికి… జీవితంలో ఎక్కువగా నలుపు, ఎరుపే చూశాను.”
ఆ ఒక్క మాట వెనుక ఎంతో అంతరంగం దాగి ఉందని అతనికి అనిపించింది. అదే రోజు అతనిలో మొదటి మార్పు వచ్చింది — ఆమెను వినాలనిపించటం.
---
[రోజులు గడుస్తూ… ఒక రోజు – టీ టైం – 4PM]
ప్రతి రోజు ప్రియా టీ తీసుకుని తన పని మీదే దృష్టిపెట్టి కూర్చుంటుంది. కానీ కృష్ మాత్రం తన టీ తీసుకుని నెమ్మదిగా ఆమె కబిన్‌లోకి వచ్చేవాడు.
కృష్: “నీకు company ఇవ్వొచ్చా?”
ప్రియా మొదట నెమ్మదిగా తిరస్కరించినా, అతని మృదువైన మాటలు ఆమె మౌనాన్ని కరిగించసాగాయి.
ఒక రోజు...
ప్రియా: “నేను ఎక్కువగా మాట్లాడను కృష్ణ్… నా మౌనం నన్నే అలవాటు చేసుకుంది.”
కృష్: “నేను మాత్రం నీ మౌనంతోనే మాట్లాడటం నేర్చుకుంటా. ఎందుకంటే... అది నిజమైనది అనిపిస్తుంది.”
ఆ మాట ప్రియా హృదయాన్ని తాకింది. ఎవరు విన్నారు ఆమె మౌనాన్ని?
---
ఆ రోజు నైట్ స్నేహితులంతా పార్టీకి వెళ్ళారు. కృష్, ప్రియ కూడా వెళ్ళారు. పార్టీ బాగా జోరుగా సాగింది.
ప్రియా: “నువ్వు డ్రింక్ తాగవా?”
కృష్: “లేదూ… నాకు అలవాటు లేదు.”
ప్రియా: “ఇప్పడు తాగు.”
కృష్ (నవ్వుతూ): “నువ్వు చెప్పినట్టు తాగితే, నిన్ను ఇంటికి ఎవరు తీసుకెళ్తారు?”
ప్రియా: “ప్రేమతో అంత ఇష్టం నన్నంటే!”
కృష్: “వర్షంలో తడవాలనుకునే వాళ్లు తడవక తప్పదుగా…” (ప్రియా నవ్వుతుంది)
---
కృష్, ప్రియా కలిసి కారు లో తిరిగి వెళ్తున్నారు. కృష్ బోర్ కొడుతోంది అన్నట్టు పాటలు ప్లే చేశాడు.
పాట: “నువ్వంటే నా నవ్వు...నేనంటేనే నువ్వు...నువ్వంటూ నేనంటూ లేమనీ..." (కృష్ణ గాడి వీర ప్రేమ గాథ చిత్రం నుండి పాట ప్లే అవుతోంది)
ప్రియా: “ఇది నా ఫేవరెట్ సాంగ్…!”
కృష్: “తెలుసు… ఇప్పటివరకు పది సార్లు చెప్పావు. నీ ఫేవరెట్ ఫుడ్, కలర్, పాట – అన్నీ తెలుసు.” (నవ్వుతూ)
ప్రియా (గడియారం చూసి): “అమ్మో! ఒంటి గంట అయిపోయింది… అసలు టైమ్ గమనించలేదే… నేనెప్పుడూ ఇలా రాత్రిపూట బయట ఉండలేదు.”
కృష్: “ఎందుకు గాబర పడుతున్నావ్? నేను ఉన్నాను కదా. చిల్…”
ప్రియా: “నిజంగా నాకిది ఫస్ట్ టైమ్ – ఓ అబ్బాయి తో ఇలా రాత్రిపూట ట్రావెల్ చెయ్యడం.”
కృష్: “ఓహ్! నేను అయితే ప్రతిరోజూ అమ్మాయిలతో ఇలా ట్రావెల్ చేస్తా…” (మొద్దుగా)
ప్రియా: “Shut up, Krish!”
(కృష్ కాస్త దగ్గరకి వచ్చి చెవిలో నెమ్మదిగా): “నాకూ ఇది ఫస్ట్ టైమ్… ఇలా ఓ అమ్మాయితో అర్ధరాత్రి ప్రయాణం.”
ప్రియా నవ్వుతుంది. “ఏదో ఒకరోజు ఇలాగే నైట్అంతా ప్రయాణం చేస్తు, తెల్లవారుజామున సన్‌రైజ్ చూడాలి కృష్ ఎంత బాగుంటుందొ… జీవితంలో ఎప్పుడూ మౌంటెన్స్ దగ్గర నుంచి సన్‌రైజ్ చూడలేదు…” అని చెప్పి ఆవలింత తో నిద్ర పోయింది..
కృష్: “తనను చూస్తూ నేను ప్రేమించే అమ్మాయి మొదటి సారి ఒక మాట అనుకుంది తీర్చకపోతే ఎలా? Let’s go Krish…” (అతని మనసులో)
అతను కార్ వేగంగా నడిపాడు…
---
[తెల్లవారుజామున – ఒక 5:40 టైమ్ కి]
నెమ్మదిగా ప్రియను లేపుతాడు.
కృష్: “ప్రియా… లేవు…”
ప్రియా (కళ్ళు తిప్పి): “సారీ… బాగా నిద్రపోయాను.”
కృష్: “I have a surprise for you…”
ప్రియా (ఆనందంగా): “ఏంటి?”
కృష్ ఆమె కళ్లను మూసి, కొద్దిగా నడిపిస్తాడు…
ప్రియా: “ఎక్కడికి వెళ్తున్నాం కృష్?”
కృష్: “Wait… wait… ఇంకొంచెం ముందుకు…”
ఆమె చెయ్యి పట్టి ఆమెను తీసుకెళ్తాడు. ఆమె కళ్ళు తెరిచినప్పుడు, ఆమె ముఖంలో ఆనందం వెల్లివిరుస్తుంది.
ప్రియా: “Thank you కృష్. చాలా అందంగా ఉంది.."
చల్లని గాలి, చుట్టూ మంచు మౌంటెన్స్ మధ్యలో సన్‌రైజ్, ప్రకృతి అందం — ఆ క్షణం ఆమె జీవితపు ఒక మధుర జ్ఞాపకం అవుతుంది.
ప్రియా: “నేను సన్‌రైజ్ చూడాలనుకున్నానని మాత్రమే అన్నాను… తీసుకెళ్లమని అడగలేదు కదా. అయినా ఇక్కడికి తీసుకొచ్చావు… ఎందుకు?”
కృష్ (ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ): “నీ కళ్ళలో మెరిసే ఈ మెరపు కోసం...ఈ నవ్వు కోసం… నువ్వు నవ్వినపుడు చాలా బాగుంటావ్ ప్రియా… ఈ నవ్వు ఎప్పటికీ అలాగే ఉండాలి.”
అంతే… ఇద్దరూ ప్రేమగా ఒకరినొకరు చూసుకుంటారు…
---
కొన్ని క్షణాలు ఆ ప్రకృతి ఒడిలో గడిపిన తరువాత,
కృష్: ప్రియా ని తన ఫ్లాట్ లో దింపి "ఆఫీసులో 2nd half లో మీటింగ్ ఉంది, రెడీగా ఉండు…” అంటాడు..
ప్రియా (నవ్వుతూ): “Ok Boss… ఇంకా యేమైనా చెప్పాలా? ఆఫీసు లో కలుద్దాం. Bye!”
---
[ ప్రస్తుతం – నైట్ బీచ్ సీన్]
ప్రియా: ఆ రోజులను తలుచుకుంటేనే మనసుకి ప్రశాంతంగా అనిపిస్తోంది…
“మన కథ ఎప్పటికీ అలాగే సాగితే బాగుండేది కదా…”
కృష్: “అది మనం అనుకుంటే సరిపోతుందా? మనం ప్రేమించే వాళ్లు కూడా అనుకోవాలి కదా…”
ఇద్దరూ ఆ అలల మధ్య నిశ్శబ్దంగా ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ నిలుచుంటారు…
---
"[మరింత కొనసాగుతుంది…]"
