రాము అనే వ్యక్తి దువ్వాడ అనే పట్టణంలో నివసించేవాడు. అతనికి భార్య కమల, కూతురు అనిత, ఇద్దరు కొడుకులు—రాజు మరియు బాబు. చిన్న ఇంట్లో, చిన్న జీతంతో, కానీ పెద్ద మనసుతో జీవించేవాడు. రాము ఒక ప్రైవేట్ కంపెనీలో ఉద్యోగి. నెలకు పది వేల రూపాయల జీతం. ఆ సంపాదనతో కుటుంబాన్ని పోషించేవాడు. తినడానికి, చదువుకోడానికి, ఆరోగ్యానికి—ఏం కావాలన్నా, తన కుటుంబానికి అందించేందుకు ప్రయత్నించేవాడు.
కమల మంచి గృహిణి. ఇంటిని శుభ్రంగా ఉంచుతూ, పిల్లల్ని సంరక్షిస్తూ, రాముతో కలిసి జీవితం సాగించేది. అనిత పదో తరగతి చదువుతోంది. రాజు ఎనిమిదో తరగతి, బాబు ఐదో తరగతి. పిల్లలు చదువులో చురుకుగా ఉండేవారు. కానీ వారి అవసరాలు పెరుగుతున్నాయి. పుస్తకాలు, యూనిఫార్మ్స్, ఫీజులు—అన్నీ రాముపై భారం.
రాము ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి ఉద్యోగానికి వెళ్ళి, సాయంత్రం ఆరు గంటలకి తిరిగి వచ్చేవాడు. ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత పిల్లలతో మాట్లాడటం, వాళ్ల హోంవర్క్ చూసుకోవడం, కమలతో జీవన సమస్యలపై చర్చించడం—అతని రోజువారీ జీవితం. ఒక రోజు అనిత అడిగింది, "నాన్నా, నాకు కంప్యూటర్ కావాలి. స్కూల్‌లో ప్రాజెక్ట్ ఉంది." రాము కాసేపు మౌనంగా ఉన్నాడు. జీతం తక్కువ. అప్పటికే నెలాఖరు. కానీ తన కూతురు ఆశతో చూస్తోంది.
"సరే బుజ్జి బంగారం అలాగే తీసుకుందాం అని చెప్పాడు. ఆ రాత్రి, రాము తన మిత్రుడిని కలసి, కొంత అప్పు తీసుకుని, చిన్న సెకండ్‌హ్యాండ్ ల్యాప్‌టాప్ కొనిచ్చాడు. అనిత ఆనందంతో "నాన్నా, నువ్వు గొప్పవాడివి!" అని చెప్పింది. ఆ మాటలు రాముకు లక్షల రూపాయల విలువైనవిగా అనిపించాయి.
ఇలా, ప్రతి చిన్న అవసరాన్ని తీర్చేందుకు రాము తన అవసరాలను త్యాగం చేసేవాడు. తనకు కొత్త బట్టలు అవసరం ఉన్నా, పిల్లల పుస్తకాలు ముందు. తనకు ఆరోగ్య సమస్యలు ఉన్నా, మొదట పిల్లల ఫీజు. ఆయన జీవితం చిన్నదే, కానీ ప్రేమతో నిండినది.
ఒకసారి కంపెనీలో ఉద్యోగం పోయే పరిస్థితి వచ్చింది. రాము భయపడ్డాడు. కానీ లక్ష్మి ధైర్యం ఇచ్చింది. "నువ్వు నిజాయితీగా పనిచేసావు. దేవుడు నీకు మార్గం చూపుతాడు." కొన్ని రోజుల్లోనే మరో కంపెనీలో ఉద్యోగం దొరికింది. జీతం కూడా కొంచెం ఎక్కువ. రాము ఆనందంతో ఇంటికి వచ్చి, "ఇప్పుడు మనం అనితకి కోచింగ్ క్లాస్ కూడా పెట్టొచ్చు!" అని చెప్పాడు.
రాము కొత్త ఉద్యోగంలో చేరిన తర్వాత కుటుంబంలో కొంత ఊరట వచ్చింది. జీతం పదిహేను వేల రూపాయలు. ఇప్పుడు పిల్లల అవసరాలు కొంత సులభంగా తీర్చగలిగే స్థితి. కానీ రాము మనసు మాత్రం మారలేదు. అతని జీవితం త్యాగం, బాధ్యత, ప్రేమ అనే మూడు మూలస్తంభాలపై నిలిచింది.
ఒక రోజు అనిత ఇంటికి ఆనందంగా వచ్చింది. "నాన్నా, నాకు స్కూల్‌లో టాప్ ర్యాంక్ వచ్చింది!" అని చెప్పింది. రాము ఆనందంతో ఆమెను ఆలింగనం చేసుకున్నాడు. "నీ కష్టానికి ఇది ఫలితం బుజ్జి బంగారం . నీ విజయమే నాకు బహుమతి." ఆ రాత్రి, చిన్న పండుగలా ఇంట్లో వాతావరణం. కమల స్వీట్లు చేసింది. రాజు, బాబు ఆనందంగా నృత్యం చేశారు. రాము మాత్రం మౌనంగా, ఆనందంగా, గర్వంగా తన కుటుంబాన్ని చూస్తూ, తన త్యాగానికి అర్థం దొరికిందని భావించాడు.
కొన్ని నెలల తర్వాత, రాము ఆరోగ్యం క్షీణించసాగింది. డాక్టర్ చెబుతున్నాడు—"బీపీ, షుగర్, ఒత్తిడి.
కమల బాధపడింది. "నువ్వు నీ ఆరోగ్యాన్ని పట్టించుకోలేదండి.." రాము నవ్వుతూ చెప్పాడు, "ఆరోగ్యం కన్నా ముందు మీ అందరి భవిష్యత్తు. ఇప్పుడు మీరు బలంగా ఉన్నారు. అదే నాకు శాంతి."
అనిత, రాజు, బాబు—ఇప్పుడు పెద్దవాళ్లు. వాళ్లు చదువులో, జీవితంలో ఎదుగుతున్నారు. రాము మాత్రం... తన జీవితం చిన్నదే అయినా, తన ప్రేమతో వాళ్ల జీవితాలు పెద్దవయ్యాయి.
ఒక రోజు, అనిత తన కాలేజీ ప్రాజెక్ట్‌లో "నా హీరో" అనే అంశంపై మాట్లాడాల్సి వచ్చింది. ఆమె స్టేజ్ మీద నిలబడి చెప్పింది— "నా హీరో... నా నాన్న. జీతం తక్కువ. అవసరాలు ఎక్కువ. కానీ ప్రేమ మాత్రం అపారమైనది. ఆయన త్యాగం వల్లే నేను ఈ రోజు ఇక్కడ నిలబడి మాట్లాడగలుగుతున్నాను."
ఆ మాటలు విన్న రాము... కన్నీళ్లు పెట్టుకున్నాడు. ఆ కన్నీళ్లు బాధకోసం కాదు... గర్వం కోసం.
కొన్ని నెలలు తరువాత రాము కన్ను ముసాడు ఈ లోకాన్ని వదిలి పోయాడు ఆ అందంగా వున్నా ఇంటిని, ఆనందంగా వున్నా ఆ కుంటుంబాన్ని శాశ్వతంగా వదిలి వెళ్లి పోయాడు.
రాము కన్నుమూసిన ఆ రోజు… ఆ ఇంటి గోడలు కూడా ఏడ్చినట్లే అనిపించింది. ఇంటి మొత్తం చీకటిగా అయిపోయింది.
కమల , మౌనంగా అతని పక్కన కూర్చుని, "నువ్వు లేకుండా ఈ ఇంటి శ్వాస ఆగిపోయిందండి …" అని కన్నీళ్లు పెట్టుకుంది. అనిత, రాజు, బాబు—మూడు హృదయాలు ఒకటే ఏడుపుతో విలవిల్లాడాయి. వాళ్ల జీవితాల్లో తండ్రి అనే వెలుగు ఆరిపోయింది. కానీ అతని చూపిన మార్గం, నేర్పిన విలువలు, చెప్పిన మాటలు… ఇంకా ప్రతి గుండెల్లో ప్రతిధ్వనించాయి.
ఆ రోజు రాము శరీరం భౌతికంగా వెళ్లిపోయినా, ఆత్మ మాత్రం ఆ ఇంటి గోడల మధ్య తిరుగుతూ, ప్రతి మూలలో తన ప్రేమను తాకుతూ… వాళ్లను ధైర్యంగా నిలబెట్టింది.
అనిత తన తండ్రి ఫోటో ముందు దీపం వెలిగించింది. "నాన్నా, నువ్వు లేకపోయినా… నీ వెలుగు మా జీవితాల్లో ఉండబోతుంది." రాజు, బాబు—తండ్రి చూపిన విలువలతో జీవించేందుకు ప్రతిజ్ఞ చేశారు. కమల, తన కన్నీళ్ల మధ్య… తన భర్త జ్ఞాపకాలను గుండెల్లో పెట్టుకుని, ఆ ఇంటిని మళ్లీ వెలుగుతో నింపేందుకు ప్రయత్నించింది.
ఆ ఇంటి చీకటి… ఒక తాత్కాలిక మౌనం మాత్రమే. రాము జీవితం… ఆ ఇంటి ప్రతి మూలలో, ప్రతి గుండెల్లో, ప్రతి త్యాగంలో… జీవించసాగింది.
మీ ఆశీస్సులతో
నేను... ✍️ Naik 💞
