అనగనగా ఒక ఊరు. ఆ ఊరిలో శివ అనే వ్యక్తి ఉండేవాడు. అతడు తెలివైనవాడు, శ్రమికుడు, వ్యాపారంలో నిపుణుడు. తన కష్టంతో రెండు ఇల్లు, ఒక పెద్ద బంగ్లా, ఇంకా అనేక ఆస్తులు సంపాదించాడు. ఆయనకు ఒకే ఒక్క కొడుకు – పేరు ప్రకాశ్.
శివ భార్య, ప్రకాశ్ ఎనిమిదవ సంవత్సరంలో ఉన్నప్పుడు, అనారోగ్యంతో మరణించింది. ఆ రోజు నుండి, తల్లి ప్రేమను తండ్రి ప్రేమగా మార్చినవాడు శివ. ప్రకాశ్‌ను తను ఒంటరిగా పెంచాడు. తన బిజీ వ్యాపార జీవితం మధ్యలోనూ, ప్రతి రోజు కొడుకుతో మాట్లాడటం, చదువు చూసుకోవడం, ఆహారం తినిపించడం – అన్నీ తానే చేసేవాడు.
ప్రకాశ్ తెలివైనవాడు. తండ్రి ఆశయాన్ని గౌరవిస్తూ, తన చదువులో ప్రతిభ చూపించేవాడు. శివకు ఒకే కోరిక – "నా కొడుకు పెద్ద ప్రభుత్వ ఉద్యోగం పొందాలి. ఆయన పేరు, నా పేరు, ఊరి పేరు వెలుగులోకి రావాలి."
ఆ ఆశతో, శివ ప్రకాశ్‌ను ఒక మంచి విశ్వవిద్యాలయంలో చేర్పించాడు. అక్కడ ప్రకాశ్ అద్భుతంగా చదివాడు. తండ్రి పంపిన డబ్బును జాగ్రత్తగా ఖర్చు చేస్తూ, తన లక్ష్యాన్ని మరచిపోకుండా ముందుకు సాగాడు.
శివ, తన వ్యాపారాన్ని మరింత విస్తరించుకుంటూ, ప్రకాశ్‌కు అవసరమైన అన్ని వసతులు కల్పించాడు. ఆయనకు ఆస్తి మీద కన్నా, ప్రకాశ్ భవిష్యత్తు మీదే ఎక్కువ నమ్మకం.
అయితే వ్యాపారంలో బిజీగా ఉండటం వల్ల, శివ ప్రకాశ్ ను పూర్తిగా పట్టించుకోలేకపోయాడు.
అప్పటికి ప్రకాశ్ విశ్వవిద్యాలయంలో వైశాలి అనే అమ్మాయిని ప్రేమించాడు. ఆ ప్రేమలో ప్రకాశ్ పూర్తిగా మునిగిపోయి, చదువును నిర్లక్ష్యం చేశాడు. చివరి రోజులు వచ్చాయి. ప్రకాశ్ వైశాలిని పెళ్లి చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
వైశాలి కుటుంబానికి విషయం తెలిసింది. వారు బయటకు ఒప్పుకున్నట్టు నటించి, "మేము పెళ్లికి సిద్ధం, ముందుగా ప్రకాశ్ ను ఇంటికి తీసుకురండి" అని చెప్పారు. ప్రకాశ్, వైశాలి ఇద్దరూ ఆమె ఇంటికి వెళ్లారు.
అక్కడ ప్రకాశ్‌ను ఒక గదిలో బంధించి, బాధించి, చంపి, శరీరాన్ని కనిపించకుండా చేశారు.
కొన్ని రోజులు ప్రకాశ్ హాస్టల్ లో కనిపించకపోవడంతో, శివ ప్రకాశ్ కు ఫోన్ చేశాడు. ఫోన్ స్విచ్ ఆఫ్. ఆందోళనతో హాస్టల్ యజమానికు కాల్ చేశాడు.
అప్పుడే హాస్టల్ యజమాని ఇలా అన్నాడు:
"శివ గారు, ప్రకాశ్ రెండు వారాల క్రితమే తన స్నేహితుడితో ఇంటికి వెళ్తున్నానని చెప్పాడు" అని హాస్టల్ యజమాని చెప్పాడు.
ఆ మాటలు విన్న శివ గుండె బరువుగా అయింది. "అవునా? ఏమైందో?" అనే ఆలోచనలో పడిపోయాడు.
కొడుకు ఫోన్ స్విచ్ ఆఫ్. హాస్టల్ యజమాని చెప్పిన మాటలు—“రెండు వారాల క్రితమే ఇంటికి వెళ్తున్నానని చెప్పాడు”—ఆయన మనసులో సందేహాన్ని కలిగించాయి.
“ప్రకాశ్ ఇంటికి వెళ్ళాడా? కానీ ఎక్కడికి? ఎవరి ఇంటికి?” ఆలోచనలు శివను వెంటాడుతున్నాయి. తన బిజీ జీవితం మధ్య కొడుకును పట్టించుకోలేకపోయిన బాధ, ఇప్పుడు గుండెను గుల్లచేస్తోంది.
ఆయన వెంటనే విశ్వవిద్యాలయానికి వెళ్లాడు. ప్రకాశ్ స్నేహితులను, ప్రొఫెసర్లను అడిగాడు. వైశాలి గురించి తెలిసింది.
శివ ఆశతో, ఆతురతతో, ఆ చిరునామాకు అడుగుపెట్టాడు. వైశాలి కుటుంబం మొదట "ఇక్కడ ప్రకాశ్ రాలేదు" అని చెప్పినా, శివ ప్రశ్నల తీవ్రత, అతని కళ్ళలోని ఆవేశం, వారి మాటల్లోని తడబాటు... అంతా కలసి ఓ దాచిన నిజాన్ని వెలుగులోకి తెచ్చాయి.
ప్రకాశ్ ఆ ఇంటికి వెళ్లిన రోజు నుండే అజ్ఞాతమయ్యాడు. శివ గుండె లోతుల్లో అలజడి మొదలైంది. ఆయన వెంటనే పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేశాడు. వైశాలి కుటుంబంపై విచారణ ప్రారంభమైంది.
కొన్ని రోజుల తర్వాత, ఒక పాత బావిలో ప్రకాశ్ శరీరం కనిపించింది. ఆ దృశ్యం శివను మౌనంగా నిలబెట్టింది. తన కొడుకు కోసం కలలు కట్టిన తండ్రి, ఇప్పుడు శూన్యంలో నిలిచాడు—గుండె నిండా బాధ, కళ్ళలో కన్నీటి మౌనం.
"నా బిజీ జీవితం...
నా నమ్మకం...
నా నిర్లక్ష్యం...
అన్నీ కలసి నా కొడుకును నన్ను వదిలించాయి."
ఆ రోజు నుండి, శివ తన వ్యాపారాన్ని వదిలేశాడు.
తన కొడుకు కోసం కలలు కట్టిన తండ్రి, తన చేతుల మీదుగా కోల్పోయిన బాధతో, తన లోపాన్ని ఒప్పుకుని, తన తప్పును మార్గంగా మార్చాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.
శివ తన కొడుకు ప్రకాశ్ పేరిట ఒక విద్యాసంస్థ స్థాపించాడు. అది కేవలం చదువు కోసం కాదు— తల్లితండ్రులు తమ పిల్లల మనసును అర్థం చేసుకోవాలి అనే సందేశాన్ని అందించేందుకు. ఆ విద్యాసంస్థలో, ప్రతి విద్యార్థి కోసం మానసిక ఆరోగ్యం, ఆత్మవిశ్వాసం, కుటుంబ అనుబంధం వంటి అంశాలపై ప్రత్యేక శ్రద్ధ తీసుకుంటారు.
శివ ప్రతి రోజూ విద్యార్థులతో మాట్లాడేవాడు. వారి కళ్ళలో తన కొడుకును చూసేవాడు. వారి ఆశలలో ప్రకాశ్ కలలను గుర్తుచేసుకునేవాడు. ఆయన మాటల్లో బాధ ఉండేది, కానీ ఆ బాధ బోధగా మారింది.
ప్రతి ఉదయం, శివ ఆ విద్యాసంస్థ గేటు దగ్గర నిలబడి, విద్యార్థులను స్వాగతించేవాడు. వారి నవ్వుల్లో, వారి ప్రశ్నల్లో, వారి కలలలో... తన కొడుకు ప్రతిబింబాన్ని చూస్తూ, “ఇవాళ ప్రకాశ్ బతికుంటే ఇలా ఉండేవాడు” అని మౌనంగా అనుకునేవాడు.
ఒక రోజు, ఒక చిన్న విద్యార్థి తన చేతిలో చిన్న గీతపత్రం పెట్టాడు.
అందులో ఇలా వుంది:
“శివ సార్, మీరు మా నాన్నలా. మీరు చెప్పిన మాటలు నాకు ధైర్యం ఇచ్చాయి. మీరు లేకపోతే, నేను చదువు మానేసేవాడిని.”
ఆ మాటలు శివ గుండెను తాకాయి. ఆయన కళ్ళలో కన్నీరు మెరిసింది. “ప్రకాశ్ పోయాడు, కానీ అతని ఆశలు బతికున్నాయి. వీటిని కాపాడటం... అదే నా బాధ్యత.”
ఆ ఊరిలో శివ పేరు ఇప్పుడు గౌరవానికి ప్రతీక. ఆయన స్థాపించిన విద్యాసంస్థ, ప్రతి తల్లిదండ్రికి ఓ పాఠశాల, ప్రతి విద్యార్థికి ఓ ఆశ.
శివ జీవితం చివరికి బాధలో పుట్టిన మార్పు, నమ్మకాన్ని కోల్పోయిన తండ్రి, నమ్మకాన్ని పునరుద్ధరించిన గురువుగా నిలిచిపోయాడు.
ప్రకాశ్ పేరు...
ఇప్పుడు ప్రతి విద్యార్థి కలలో, ప్రతి తల్లిదండ్రి ఆలోచనలో, ప్రతి గుండె తడిలో... జీవంగా ఉంది.
మీ ఆశీస్సులతో
నేను... ✍️ Naik 💞
