ఏడేళ్ల వేణు తన చిన్న ప్రపంచంలో పూర్తిగా మునిగిపోయి ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఉన్న మొబైల్ ఫోన్ నుండి వస్తున్న రంగురంగుల వెలుగులు అతని కళ్ళల్లో మెరుస్తున్నాయి. ఆ తెరపై కదులుతున్న బొమ్మలు, వినిపిస్తున్న శబ్దాలు తప్ప అతనికి బయటి ప్రపంచంతో సంబంధం లేదు. సోఫాలో ఒక మూలగా కూర్చుని, ఒళ్ళో దిండు పెట్టుకుని, దానిపై మొబైల్ ఆనించి, తదేకంగా చూస్తున్నాడు.
వంటగదిలోంచి హడావిడిగా వచ్చింది అతని అమ్మ లక్ష్మి. కొడుకు అదే స్థితిలో ఉండటం చూసి, ఆమె నుదుటిపై చిన్నగా చిరాకు ముడతలు పడ్డాయి.
"వేణూ! ఇంకా ఆ ఫోన్ చూస్తూనే ఉన్నావా? మనం సినిమాకి వెళ్ళాలి, టైమ్ అవుతోంది. లేట్ అయితే 'మహావతార్ నరసింహ' సినిమా మొదలైపోతుంది," అంది కొంచెం గట్టిగా.
వేణు నుండి ఎలాంటి సమాధానం రాలేదు. అతను ఆ ఆటలో పూర్తిగా లీనమైపోయాడు.
లక్ష్మి అతని దగ్గరికి వచ్చి, భుజం మీద మెల్లగా తట్టింది. "కన్నా, నేను చెప్పేది వింటున్నావా? నాన్నగారు ఐదు నిమిషాల్లో బెడ్‌రూమ్ నుండి బయటకు వస్తారు. ఆయన వచ్చేలోపు నువ్వు తయారవ్వాలి. లేకపోతే ఆయనకు కోపం వస్తుంది, తెలుసు కదా?" అని హెచ్చరించింది.
ఈసారి వేణు తల తిప్పకుండానే, "ఒక్క నిమిషం అమ్మా... ఈ లెవెల్ అయిపోగానే వచ్చేస్తా," అని మొబైల్‌పై నుండి చూపు తిప్పుకోకుండానే అన్నాడు.
లక్ష్మి నిట్టూర్చింది. "నీ ఆ ఒక్క నిమిషం ఎప్పటికీ అవ్వదు. ముందు ఆ ఫోన్ పక్కన పెట్టు," అంటూ ఆమె అతని చేతిలోంచి ఫోన్ తీసుకోవడానికి ప్రయత్నించింది.
"అమ్మా, ప్లీజ్! ఒక్కటే నిమిషం," అని వేణు ఫోన్‌ను గట్టిగా పట్టుకుని బ్రతిమిలాడాడు.
సరిగ్గా అదే సమయానికి, బెడ్‌రూమ్ తలుపు తెరుచుకున్న శబ్దం వినిపించింది.
లక్ష్మి కొడుకుతో మాట్లాడుతుండగానే, బెడ్‌రూమ్ తలుపు క్లిక్‌మని శబ్దంతో తెరుచుకుంది. తెల్లటి షర్టు, నల్లటి ప్యాంటు వేసుకుని, చేతికి వాచీ పెట్టుకుంటూ రాజేష్ బయటకు వచ్చాడు. హాల్లోకి అడుగుపెట్టగానే, అతని చూపు సోఫాలో ఇంకా యూనిఫామ్ కూడా మార్చకుండా, మొబైల్‌లో మునిగిపోయి ఉన్న వేణు మీద పడింది.
అంతే, రాజేష్ కనుబొమ్మలు ముడిపడ్డాయి. అతని ముఖం ఒక్కసారిగా కందగడ్డలా మారింది.
"ఏమిటిది లక్ష్మీ? మనం బయటకు వెళ్తున్నామని చెప్పలేదా? వీడు ఇంకా తయారవ్వకుండా ఆ ఫోన్‌లో ఏం చేస్తున్నాడు?" అని గంభీరమైన స్వరంతో అడిగాడు.
వేణు తండ్రి గొంతు వినగానే ఉలిక్కిపడి, భయంగా తలెత్తి చూశాడు. వెంటనే మొబైల్‌ను పక్కన పెట్టే ప్రయత్నం చేశాడు.
"ఎప్పుడూ చూడు ఆ మొబైలేనా? దానివల్ల ఏమైనా ఉపయోగం ఉందా? సమయం వృధా చేయడం తప్ప! బుర్ర పాడుచేసుకోవడం తప్ప!" అంటూ రాజేష్ కోపంగా అరిచాడు. "ముందు వెళ్లి బట్టలు మార్చుకో! ఐదు నిమిషాల్లో నువ్వు రెడీ అవ్వకపోతే సినిమా క్యాన్సిల్, అంతే!" అని కఠినంగా చెప్పాడు.
భయంతో వణికిపోతూ, వేణు కన్నీళ్లతో సోఫా దిగి, తన గది వైపు పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళిపోయాడు.
థియేటర్‌లో సినిమా మొదలైంది. తెరపై 'మహావతార్ నరసింహ' అనే అక్షరాలు అగ్నికీలల్లా వెలిగాయి. ప్రహ్లాదుడు ఎల్లప్పుడూ "నారాయణ, నారాయణ" అని స్మరించడం, అందుకు అతని తండ్రి హిరణ్యకశిపుడు తీవ్రంగా వ్యతిరేకించడం వేణును ఆకట్టుకుంది. తండ్రి వద్దని ఎంత వారించినా, ప్రహ్లాదుడు తన భక్తిని వదులుకోలేదు.
ఆ సన్నివేశం చూస్తున్నప్పుడు వేణు మనసులో తెలియకుండానే ఒక పోలిక మొదలైంది. ‘నాన్న కూడా ప్రహ్లాదుడి నాన్నలాగే కోప్పడతారు. ప్రహ్లాదుడు దేవుడిని పూజిస్తే ఆయనకు నచ్చదు. నేను మొబైల్ చూస్తుంటే మా నాన్నకు నచ్చదు...’
ఈ ఆలోచన రాగానే, ప్రహ్లాదుడి స్థానంలో తనను, హిరణ్యకశిపుడి స్థానంలో తన తండ్రిని ఊహించుకోవడం ప్రారంభించాడు. ప్రహ్లాదుడికి శ్రీహరి ఎంత ఇష్టమో, తనకు మొబైల్ అంత ఇష్టమనిపించింది. ఇంటికి తిరిగి వెళ్తున్నప్పుడు, అతని దృష్టిలో, ఇప్పుడు మొబైల్ కేవలం ఒక ఆటవస్తువు కాదు... అది తన "దేవుడు". తన తండ్రి ఆ దేవుడిని పూజించవద్దని ఆపుతున్న "హిరణ్యకశిపుడు".
అర్ధరాత్రి దాటిన తర్వాత, వేణు మెల్లగా హాల్లోకి వచ్చాడు. టీపాయ్ మీద ఛార్జింగ్ లైట్‌తో మెరుస్తున్న మొబైల్ అతనికి దైవమందిరంలోని దీపంలా కనిపించింది. దాని ముందు మోకాళ్లపై కూర్చుని, రెండు చేతులు జోడించి, భక్తితో నమస్కరించాడు. "ఓం మొబైల్ దేవాయ నమః," అని చాలా నెమ్మదిగా గొణుక్కున్నాడు. ఆ మొబైల్‌ను తీసుకుని, తన దిండు కింద భద్రంగా దాచుకుని నిద్రపోయాడు.
మరుసటి రోజు ఉదయం, రాజేష్‌కు ఫోన్ కనిపించలేదు. వేణు గదిలో దిండు కింద దాన్ని చూసి, అతని కోపం కట్టలు తెంచుకుంది. "దొంగతనం చేశావా? అబద్ధాలు కూడా చెబుతున్నావా?" అని అరిచాడు.
"నేను దొంగతనం చేయలేదు! అది నా దేవుడు!" అని వేణు ఏడుస్తూ అరిచాడు. "నువ్వు హిరణ్యకశిపుడివి! అందుకే నా దేవుడిని నా నుండి దూరం చేస్తున్నావు!"
ఆ మాటలకు రాజేష్, లక్ష్మి నిర్ఘాంతపోయారు. "ఈ రోజు నుండి నీకు ఈ ఫోన్ కనిపించదు!" అని రాజేష్ ఫోన్‌ను తీసుకుని అల్మారాలో పెట్టి తాళం వేశాడు.
ఆ రోజు రాత్రి, అందరూ నిద్రపోయాక, రాజేష్ నిశ్శబ్దంగా హాల్లో కూర్చున్నాడు. అతని కోపం చల్లారి, ఆందోళన మొదలైంది. లక్ష్మి అతని దగ్గరకు వచ్చి భుజంపై చేయి వేసింది.
"లక్ష్మీ... వీడు ఎందుకిలా తయారవుతున్నాడు? 'హిరణ్యకశిపుడు' అంటాడా నన్ను? నేను వాడి మంచి కోరే కదా ఇంత కఠినంగా ఉంటున్నాను. మన పెంపకంలో ఏదైనా లోపం ఉందా?" అతని గొంతులో నిస్సహాయత ధ్వనించింది.
"అలా అనకండి. వాడికింకా చిన్న వయసు. ఏది మంచో, ఏది చెడో తెలియదు. మనమే ఓపికతో దారిలో పెట్టాలి," అని లక్ష్మి ధైర్యం చెప్పింది. రాజేష్ గుండెలోని తండ్రి ప్రేమ, బయటకు కనిపించే కఠినత్వం వెనుక దాగి ఉందని ఆమెకు తెలుసు.
ఒకరోజు రాత్రి, రాజేష్‌కు ఆఫీస్ నుండి ఒక అత్యవసరమైన పని పడింది. అతను తన ల్యాప్‌టాప్‌లో "టీమ్స్ కాల్" (Teams call)లో చేరి, పని గురించి చర్చిస్తూ బాల్కనీలోకి వెళ్ళాడు. ఆఫీస్ పని ఒత్తిడిలో, అతను తన వ్యక్తిగత స్మార్ట్‌ఫోన్‌ను పెట్టే అల్మారాకు తాళం వేయడం మర్చిపోయాడు.
ఇదే సరైన సమయం అని వేణు గ్రహించాడు. తండ్రి ల్యాప్‌టాప్‌లో మీటింగ్‌లో ఉన్నాడని నిర్ధారించుకుని, పిల్లిలా అడుగులు వేస్తూ వాళ్ళ గదిలోకి వెళ్ళాడు. అల్మారా తలుపు తెరిచి ఉంది. లోపల, అతని "దేవుడు" కనిపించాడు.
వణుకుతున్న చేతులతో స్మార్ట్‌ఫోన్‌ను తీసుకుని, తన గదిలోకి పరుగెత్తాడు. పాస్‌వర్డ్ టైప్ చేసి ఫోన్ అన్‌లాక్ చేశాడు. తండ్రి డిలీట్ చేసిన గేమ్స్ స్థానంలో కొత్తవి ఎక్కించాలని ఆశపడ్డాడు. అప్పుడే, ఫోన్ స్క్రీన్‌పై ఒక నోటిఫికేషన్ మెరిసింది: "మీకు ఇష్టమైన అన్ని గేమ్స్ ఉచితంగా డౌన్‌లోడ్ చేసుకోండి! ఇక్కడ క్లిక్ చేయండి!"
అది తన దేవుడు పంపిన వరంగా భావించి, ఆ లింక్‌పై నొక్కాడు. ఒక యాప్ డౌన్‌లోడ్ అయ్యి, వెంటనే మాయమైపోయింది. ఏమీ అర్థం కాక, తండ్రి వస్తున్నాడన్న భయంతో ఫోన్‌ను యథాస్థానంలో పెట్టేసి నిద్రపోయాడు. ఆ అమాయకపు క్లిక్, ఆ కుటుంబంపై ఎంత పెద్ద పిడుగుపాటుకు కారణమైందో అతనికి తెలియదు.
మరుసటి రోజు ఉదయం, రాజేష్ ఆఫీసుకు సిద్ధమవుతుండగా అతని ఫోన్‌కు బ్యాంక్ నుండి కాల్ వచ్చింది. "సార్, మీ అకౌంట్ నుండి రాత్రి కొన్ని అనుమానాస్పద లావాదేవీలు జరిగాయి. మీరు కన్ఫర్మ్ చేశారా?"
రాజేష్ గుండె ఒక్క క్షణం ఆగిపోయింది. వెంటనే బ్యాంక్ యాప్ తెరిచి చూశాడు. అకౌంట్‌లో బ్యాలెన్స్ సున్నా! రెండు లక్షల రూపాయలు వేర్వేరు అకౌంట్లకు బదిలీ చేయబడ్డాయి.
"అయ్యో!" అని రాజేష్ అరిచిన అరుపుకు లక్ష్మి, వేణు ఇద్దరూ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చారు.
"ఏమైందండీ?" అని లక్ష్మి కంగారుగా అడిగింది.
"డబ్బు... డబ్బు మొత్తం పోయింది లక్ష్మీ!" అంటూ రాజేష్ తల పట్టుకుని కూలబడిపోయాడు.
"రాత్రి నా ఫోన్ తీశావా?" అని వేణు వైపు తిరిగి అడిగాడు, అతని గొంతు వణికింది.
"అవును... గేమ్స్ కోసం... ఒక యాప్... కానీ అది పని చేయలేదు," అని వేణు వెక్కివెక్కి ఏడుస్తూ చెప్పాడు.
ఆ మాటలతో రాజేష్‌కు అంతా అర్థమైపోయింది. తన తండ్రి, ఆ హిరణ్యకశిపుడిలాంటి కఠినమైన మనిషి, ఒక చిన్నపిల్లాడిలా తల బాదుకుంటూ ఏడవడం చూసి, వేణు గుండెల్లో బలంగా గుచ్చుకుంది. అతను పూజించిన "దేవుడు" వరం ఇవ్వలేదని, ఘోరమైన శాపం ఇచ్చాడని అతనికి నెమ్మదిగా అర్థం కావడం మొదలైంది.
సాయంత్రం, రాజేష్ కొడుకు దగ్గరకు వెళ్ళాడు. అతనిలో ఇప్పుడు కోపం లేదు, నిరాశ, అలసట మాత్రమే ఉన్నాయి.
"నాన్నా..." అని వేణు ఏడుపుతో పిలిచాడు.
"పర్లేదురా కన్నా," అన్నాడు రాజేష్. "చూడు వేణూ... ఈ మొబైల్ ఒక దేవుడు కాదు, అదొక కత్తి లాంటిది. మంచి వాడి చేతిలో ఉంటే ఉపయోగపడుతుంది. చెడ్డవాడి చేతిలో పడితే, ఇతరులను గాయపరుస్తుంది. దాని గురించి పూర్తిగా తెలియకుండా వాడితే, మనకు మనమే గాయం చేసుకుంటాం. ఇప్పుడు మనకు జరిగింది అదే."
అతను కొడుకును తన ఒడిలోకి తీసుకున్నాడు. "నిజమైన బలం గుడ్డి భక్తిలో లేదురా... జ్ఞానంలో, సమతుల్యతలో ఉంటుంది. నేను నిన్ను వద్దని అరిచింది ఆ వస్తువుపై ద్వేషంతో కాదు, దానివల్ల నీకు హాని జరుగుతుందన్న భయంతో. ఒక తండ్రిగా నిన్ను కాపాడుకోవడం నా బాధ్యత కదా?"
రాజేష్ మాటల్లోని ప్రేమ, ఆవేదన వేణు గుండెను తాకాయి. తన తండ్రి హిరణ్యకశిపుడు కాదని, తనను రక్షించడానికి ప్రయత్నించిన ఒక సాధారణ తండ్రి అని అతనికి మొదటిసారి అర్థమైంది. తను పూజించిన మొబైల్ దేవుడు కాదని, కేవలం ఒక ప్రమాదకరమైన పనిముట్టు అని గ్రహించాడు.
వేణు కళ్ళు తుడుచుకుని, తండ్రి వైపు చూశాడు. "సారీ నాన్నా... నేను మిమ్మల్ని అపార్థం చేసుకున్నాను. నన్ను క్షమించండి," అని చెప్పి తండ్రిని గట్టిగా వాటేసుకున్నాడు.
ఆ కౌగిలిలో పశ్చాత్తాపం, ఒక కొత్త అవగాహన ఉన్నాయి. తన భ్రమల నుండి అతను విముక్తి పొందినట్టు అనిపించాడు. ఆ నష్టంతో పాటు, తమ కొడుకు ఒక అమూల్యమైన జీవిత పాఠాన్ని నేర్చుకున్నాడని రాజేష్‌కు అనిపించింది. ఆ క్షణం, పోయిన డబ్బు కన్నా తమ మధ్య బలపడిన బంధం విలువైనదని అతనికి అర్థమైంది.
