వెళ్లిపోయే రాత్రులూ ఉన్నాయ్. తిరిగిరాని రోజులూ ఉన్నాయ్. కానీ ఆ రోజు, రాత్రి 11:46కి అతని జీవితమంతా ఒక్కసారిగా మారిపోతుంది అనుకోలేదు అరుణ్.
అరుణ్ ఓ మూడోస్థాయి ప్రైవేట్ కంపెనీలో పనిచేస్తున్న సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగి. నెలకు 24,500 జీతం. అదే లైఫ్. ఉదయం 9కి బయలుదేరి రాత్రి 10కి ఇంటికి. అతని జీవితం ఒకటే లూప్‌లో నడుస్తూ వచ్చేది. కాలేజీ రోజుల్లో అతనికి కలలు ఉండేవి – గ్రాఫిక్ డిజైనర్ కావాలనేది ఒకటి. కానీ వాస్తవాలు కలలను నిలబెట్టలేవు.
ఒక రోజు పాత స్నేహితుడు రోహిత్ ఫోన్ చేశాడు."అరుణ్ రా! నాతో కలిసి ఓ స్టార్టప్ మొదలెడ్దాం. మనిద్దరికీ బాగా తెలిసిన ఫీల్డ్ కదా – డిజైనింగ్ & మార్కెటింగ్."
అరుణ్ లోపల కొద్దిగా ఉద్వేగం వచ్చింది. కలలు మళ్లీ తలుపుతట్టినట్లు అనిపించింది. కానీ వెంటనే తల వంపాడు. "రొజూ జీతం ఉన్నా కూడా తినే పరిస్థితి లేదు. ఊహించు, లాభం రాకపోతే ఏం చేస్తాం?"
"జీవితం మొత్తం భయంతో గడిపేస్తావా?" – రోహిత్ ప్రశ్న వదిలేశాడు.
అరుణ్ నిశ్శబ్దంగా ఉండిపోయాడు.
ఇదంతా జరిగి నాలుగు నెలలు అయ్యాయి. రోహిత్ స్టార్టప్ ప్రారంభించాడు – PixelPace. సోషల్ మీడియాలో మారుమోగుతోంది. మొదటి నెలలోనే మూడు పెద్ద క్లయింట్లు. రెండో నెలలో ఆఫీస్‌కి మారాడు. మూడో నెలలో రేస్ కార్‌లో డ్రైవ్ చేసిన వీడియో ఆఫీసు గ్యాంగ్ షేర్ చేసింది.
అరుణ్ వంటగదిలో ఉండి ఇన్స్టాగ్రామ్‌లో ఆ వీడియో చూస్తున్నాడు. ఒక్క మౌనం. ఒక్క చిన్న చిరునవ్వు. ఒక్క మళ్లీ బయటపడి పోయిన దప్పిక.
రాత్రి 11:46. ఫోన్ వచ్చింది. రోహిత్ కాల్.
"ఏంటివి నీవే నన్ను పంపించావు... ఇప్పుడు నీ చెంతికి తీసుకురావాలనిపిస్తోంది." – అని రోహిత్ అన్నాడు. "రేపు వచ్ఛు. నీ కోసం స్థలం ఖాళీ ఉంచాను."
ఒకసారి తల్లి ముఖం గుర్తుకు వచ్చింది. "ఇంకా సరైన స్థిరత్వం లేని పని. నువ్వు చేసే ప్రయోగాలు మాకు భారం."
వెంటనే తండ్రి గొంతు – "మామూలు ఉద్యోగం వదలొద్దు. మనకు పోటీ ప్రపంచం రాదు."
అరుణ్ తలదించుకున్నాడు. విండో పక్కన కూర్చొన్నాడు. బయట చినుకులు. లోపల మౌనం.
ఒకటే నిమిషంలో, ల్యాప్‌టాప్ తెరిచాడు. తన 5 ఏళ్ల క్రితం డిజైన్ ఫైల్ ఓపెన్ చేశాడు. చూసాడు. మొహంలో విచిత్రమైన వెలుగు. వెంటనే తల తిప్పి మూసేశాడు.
ఆ రాత్రి నిద్రపోలేదు. ఉదయం 6కి అలారం మోగింది. అద్దం ముందుని చూసాడు. ముఖం శూన్యం. అయినా, ప్యాకింగ్ బ్యాగ్ తీసుకున్నాడు.
ఆఫీసుకెళ్లి రిజైన్ లెటర్ ఇచ్చాడు. మేనేజర్ ఆశ్చర్యపోయాడు.
“ఎందుకు?” అని అడిగారు.
“వెళ్ళాల్సిన చోట వుంది, అంతే,” అన్నాడు.
రాత్రి బస్సెక్కాడు. రోహిత్ ఎదురు చూస్తున్నాడు. ఇద్దరూ పక్కపక్కన కూర్చున్నారు.
"వచ్చావు." అన్నాడు రోహిత్.
"హా. వెళ్ళిపోలేనంత కలలుండిపోయాయి." – అరుణ్ మాటలు నెమ్మదిగా వచ్చాయి.
అన్ని నయంగా జరుగుతున్నాయి అనిపించింది. స్టార్ట్‌అప్‌లో కలవారిన రోజులొచ్చాయి. అరుణ్ తన క్రియేటివ్ ఐడియాల్ని రాత్రి రెండు గంటల వరకూ పని చేస్తూ ప్రతీ రూపంలో చూపించాడు.
చివరికి 6 నెలల్లో మొదటి పెద్ద ప్రాజెక్ట్ అతని చేతిలోకి వచ్చింది. అతని రూపొందించిన UI డిజైన్ ఒక విదేశీ కంపెనీకి నచ్చి 5 లక్షల డీల్ అయ్యింది. నిద్ర లేకున్నా కళ కళలాడింది.
కానీ జీవితానికి స్క్రిప్ట్ మనం రాయం.
ఒక రోజు అరుణ్ ఇంటికి వెళ్లి తల్లి తండ్రిని కలిసాడు. వాళ్లు తలదించుకున్నారు.
"ఇక ఒప్పుకుంటాం. నువ్వు మంచిదే చేశావు," అని తల్లి చేతిలో పట్టుకొని అన్నది.
వీటన్నింటికీ మూడురోజులు గడిచిన తర్వాత ఒక తప్పుడు ఇమెయిల్ – కంపెనీకి రాయలేని ఒప్పందం సైన్ అయిందని ఒక క్లయింట్ లీగల్ నోటీసు పంపాడు. కంపెనీ ఖాతాలు నిలిచిపోయాయి. స్టార్టప్ మూతపడే పరిస్థితి వచ్చింది.
రోహిత్ నిరుత్సాహంగా చెబుతున్నాడు: “నిన్న ఉన్న స్థితి, నేడు లేదు. మనం సర్దుకుందాం.”అరుణ్ మాత్రం పేపర్ తీసుకుని ప్లాన్ రాసుకున్నాడు.
"ఇది మొదటిపాట. ముందుగానే వణకితే ఎలా?"
ఆ అర్థరాత్రి అతను మళ్లీ విండో పక్కన కూర్చొన్నాడు. చినుకులు పడుతున్నాయి. లోపల ఎలాంటి భావోద్వేగం లేదు. గుండె వేగంగా కొడుతోంది. ఒక కొత్త ఆలోచనతో కళ్లలో తేలికని అగ్నికి చీకటి జోడిస్తోంది.
ఒక సంవత్సరం గడిచింది.
PixelPace తిరిగి స్థిరపడింది. మళ్లీ పేరు సంపాదించింది. కానీ ఈసారి అసలు పేరు పెట్టింది – "R&U Studios". అర్థం – Rohit & U – నువ్వు.
అరుణ్ కిటికీ పక్కన కూర్చొని తన తొలి డిజైన్‌ను మళ్లీ ఓపెన్ చేశాడు.
ఇక ముందు ఆ ఫైలు మూసే అవసరం లేదు.
Moral:
"కలల మీద నమ్మకం ఉంటే, అసమర్థత తాత్కాలికం మాత్రమే."– జీవితంలో మనం ఎన్నిసార్లు పడిపోయినా, ఒక్కసారి నిజంగా మనని మనమే నమ్మితే గెలుపు తప్పదు.
కథలోని అరుణ్ ఓ సాధారణ ఉద్యోగం వదిలి తన కల కోసం ముందుకు అడుగేస్తాడు. మొదట విఫలమైనా, మళ్ళీ పట్టుదలతో తానే తాను లేపుకుంటాడు. అంతే! కలలను నమ్మినవారు, కష్టాల్ని గెలిచినవారు.
Story Ela undhi meeku nachindha.
Nachithe Elanti stories inka Kavali ante comment cheyandi.
Meeku elanti stories kavalo kuda cheppandi nenu meeku nachina vishayam gurinchi kuda rasthanu.
Mee andhariki na story nachindhani anukuntunnanu.
Inkokka story malli mee mundhuku vastha antha varaku selavu.
