పాత ఆసుపత్రి అంతర్గత భాగం — తెల్లటి పొగతో ముసురు, చీకటి గదుల్లో భయాన్ని కరిగించిన శూన్యత.
"సాహితి… నీ ప్రతిబింబం లేదంటే..."
ఆర్యన్ కళ్ళు వాడిపోయినట్టు, మాటలు కమ్ముకున్నట్టు మాట్లాడుతున్నాడు.
ఆమె చేతిని గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. చల్లగా ఉంది. చేతుల్లో జీవం ఉన్నా,
ఆ దానిలో ఏదో వెలితి ఉంది.
"నిజమేనా ఇది?" ఆమె వెనక్కి తగ్గి అడిగింది.
"అద్దంలో మన ఇద్దరం చూస్తే, నేను ఒక్కడినే కనిపిస్తున్నా... నీ రూపమే లేదు."
"నవ్వడం లేదు సాహితి... ఇది నరకపు నిశబ్దం."
ఆ గదిలో ఒక్కసారిగా గాలి తాకట్టు పెట్టినట్టు తేలిపోవడం మొదలైంది.
అద్దం శబ్దం చేస్తూ కంపించసాగింది. కాసేపటికి ఆ అద్దంలో ముఖం మసకగా,
కనిపించనట్టు కనిపించడం మొదలైంది. అది ఓ స్త్రీ ముఖం —
కళ్ళు రెమ్మలు లేకుండా, దృష్టి నేరుగా గుండెలోకి దూసుకొచ్చినట్టుగా.
"ఆర్యన్… ఆ ముఖం… అదే కలల్లో వచ్చినదే!" సాహితి వణికిపోయింది.
ఆమె గళం వెనక ఏదో కంపం. అది భయం కాదు — కారుణ్యం, కలత, కలలు తారసపడిన బాధ.
ఆ ముఖం ఒక్కసారిగా అద్దం నుంచి బయటికొచ్చింది. గాలి లాంటిది కాదు, కాంతిలాంటిది కాదు —
పొగలా ఉండి, నెమ్మదిగా సాహితిని తాకింది. ఆమె శరీరం ఒక్కసారిగా లోపలికి వణికింది.
"సాహితి!" అంటూ ఆర్యన్ ఆమెను వెనక్కి లాగాడు.
ఆమె కళ్ళు మసకబారాయి. మెల్లగా భూమికి కూలిపోయింది.
అప్పుడే — పక్కనున్న గదిలో ఓ చప్పుళ్ళు.
గోడ మీద రాసి ఉంది:
"ఈ ఆసుపత్రిలో అడుగు వేసిన ప్రతి జీవి, ఆత్మకి బానిస అవుతాడు."
ఆర్యన్ గుండెలో ఏదో గుదుగుదు మొదలైంది.
"ఇది కేవలం భవనం కాదు... ఇది ఒక బంధం, ఒక శాపం... ఒక బతికిన నరకం."
సాహితి ఇంకా శూన్యంగా ఉంది. ఆమెను భుజాల మీద ఎత్తుకుని బయటకు వెళ్లే ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు.
తలుపు వైపు అడుగు వేసేలోపే... గోడలు ఒక్కసారిగా మారాయి.
అవి మామూలు గోడలు కాదు — అందులో ఓళ్ళు ఉన్నాయి, చేతులు ఉన్నాయి.
ఆ చేతులు బయటికి రావడానికి తపిస్తున్నట్టు కనిపించాయి.
"వీటిలో ఎవరు బంధించబడ్డారు?"
అతడు వెనక్కి తగ్గాడు.
అక్కడే పక్కనున్న గదిలో ఓ మెరుపు.
ఆ గదిలోకి అడుగు పెట్టాడు. వెలుగు లేదు.
కానీ గదిలో ఓ మడమ తిరిగిన మంచం, పాడైపోయిన పుస్తకాలు, రక్తపు మరకలతో ప్యాడ్లు.
ఒక టేబుల్ మీద పాత రికార్డ్ ఉంది. దానిమీద రాసి ఉంది:
"పేషెంట్ నంబర్ 76 — స్వప్న. అసలు పేరు తెలియదు.
ఆమెపై ప్రయోగం జరిగి... గతం తలెత్తింది. ప్రతిసారి మంచు వచ్చిందంటే, ఆమె మళ్ళీ వచ్చేది."
ఆర్యన్ గుండె లోతుల్లో ఓ కంపనం.
"స్వప్న... అదే పేరా…? అదే ఆ స్త్రీ పిలుపు?"
అతడికి గుర్తొచ్చింది — కలల్లో వచ్చిన స్వరం:
"ఆర్యన్... నేను స్వప్న... నన్ను మరచిపోకూడదు..."
అతను ఒక్కసారిగా విరిగిపోయాడు. సాహితిని పక్కన పడుకోబెట్టి, ఆ రికార్డ్ తిరగేశాడు.
దాని వెనక భాగంలో ఓ పుస్తకం ఉంది — రక్తంతో పేజీలు అతుక్కుని ఉన్నాయి.
తన చేతితో ఓ పేజీ విడదీసాడు. అందులో చిన్న మాటలు:
"ఒకసారి పిలిచిన ఆత్మ… వెనక్కి వెళ్లదు.
ఆమె ఎవరైతే పిలిచిందో, వారే ఆమె శాపం నుంచి విముక్తి కలిగించాలి."
ఆ గది మధ్యలో పడుకున్న సాహితిని చూసి ఆర్యన్ చెంపల మీద నీళ్లు చల్లాడు. కానీ ఆమె కళ్ళు ఇంకా మూసే ఉన్నాయి. నిద్రలా లేదు… నిజంగా స్పృహ కోల్పోయినట్టు ఉంది.
ఆ మధ్యలో వినిపించింది…
గదిలో ఓ మూలన గుండెల్లోకి చీల్చేలా మోగిన పిల్లి అరుపు…
దగ్గరగా వచ్చిన అడుగుల చప్పుళ్లు…
చీకటిలో ఎవరో ఉన్నారు. వాళ్లు చూస్తున్నారు… అయితే కనబడట్లేదు.
"ఇక్కడ ఏదో ఉంది… మనల్ని చూస్తోంది… కాదు… గమనిస్తోంది..."
ఆర్యన్ హృదయం ఒక్కో సెం.కే చప్పుడు చెయ్యడం పెరిగింది.
మొబైల్ వెలుతురు తిప్పాడు. ఒక్కసారిగా గదిలో గోడల మధ్య నిలబడి ఉన్న ఒక అత్యంత ముదురు శరీరాకృతి కనిపించింది.
మానవ ఆకృతి లాగానే ఉంది… కాని ముఖం లేదు.
శరీరం పొగలా, నీడలా, కదలకుండా నిలబడి ఉంది.
అతనికే మాట్లాడుతుందా అన్నట్టు వినిపించింది:
"ఇక్కడకి వచ్చావు… ఇప్పుడు వెళ్ళడానికి మార్గం లేదు..."
ఆ స్వరం నేరుగా గుండెలోకి జారినట్టుంది.
"ఎవరు నువ్వు?" అని అడిగినప్పటికీ, దానికి కేవలం నిశ్శబ్దమే సమాధానం.
ఆ సమయంలో, గదిలోని అద్దం మళ్లీ మెరుస్తోంది.
ఈసారి అందులో సాహితి కనిపిస్తోంది. కాని… ఆ సాహితి కాదు.
ఆమె రూపంలో ఎవరో ఇతర ఆత్మ ఉన్నట్టు ఉంది.
"సాహితీ!" అంటూ ఆమె ఎదుటి కాలు పట్టాడు.
ఆమె కళ్ళు ఒక్కసారిగా తెరిచాయి.
కానీ అవి సాహితి కళ్ళు కావు.
ముదురు, శూన్యమైన నల్ల కళ్ళు… రెమ్మలు కదలని నిశ్చల గాజుల్లా ఉన్నాయి.
"ఆర్యన్… స్వప్నను మరచిపోయావా?
నువ్వే నన్ను గతంలో అగాధంలోకి నెట్టావు… ఇప్పుడు వెనక్కి తీసుకురావాలి…"
ఆర్యన్ వెంటనే వెనక్కి లేచాడు.
"నేను… నువ్వు ఎవరు? నేను నిన్ను ఎప్పుడు చూశాను?"
ఆమె మళ్లీ మాట్లాడింది — కానీ ఆ స్వరం సాహితి గొంతు కాదు.
"నువ్వు గత జన్మలో వైద్యుడివి… నన్ను నువ్వే ఇక్కడ బంధించావు.
ఇప్పుడు ఈ ప్రయోగాల గదిలో నువ్వు మళ్లీ అడుగు పెట్టావు… శాపం పూర్తవుతుంది."
ఆర్యన్ మెడ దగ్గర చెమట తడిచి పొర్లుతోంది. శ్వాస వేగంగా మారింది.
అతడు వెనక్కి తిరిగి నడవబోతే — గదులు మారిపోయాయి.
దారులు తిరిగిపోయాయి. గోడలు రక్తపు మరకలతో నిండిపోయాయి.
"నాకు బయటకు వెళ్లాలన్న ఒక్క మార్గం ఉంది…
సాహితిని తిప్పి తెచ్చాలి… కానీ… అది తేలిక కాదు."
అతడు గదిలోకి తిరిగి వచ్చాడు.
ఆమె (స్వప్న) ఇప్పుడు చేతుల్ని ఫిర్యాదుగా చుట్టుకుంది.
తన కాళ్ళ వద్ద కూర్చుని ఉంది.
"ఆర్యన్... ఈ ఆసుపత్రిలో ఒక్కో గదిలో నా వేదన ఉంది…
ప్రతి గదిలో ఓ మృతుని శబ్దం నన్ను వెంటాడుతోంది…
నీవు నన్ను ప్రేమించుకున్నావు. కాని నన్ను మానసిక రోగిగా ప్రకటించి బంధించావు."
అతనికి ఒక్కసారిగా తలలో చిత్రాలు స్పష్టంగా కనిపించసాగాయి:
తెల్ల కోట్‌లో తాను
వైద్యుడిగా ఆమెను చెక్కగదిలో బంధిస్తున్న himself
ఆమె గొంతు చించుకుపోతున్న అరుపు
"ఇది నిజమా...? నేను ఆమెపై దారుణం చేశానా...? నేను ఈ హత్యకి బాధ్యుడినా...?"
ఆత్మ ఇప్పుడు ఆగలేదు.
"నన్ను శాంతింపచేయాలంటే… ప్రతి గదిలోని రక్తపు ముద్రలను మాయ చేయాలి.
ప్రతి మృతుని కథను నీవే వినాలి. అప్పుడే నా శాపం ముగుస్తుంది…"
అప్పుడు గోడ మీద రాసి ఉంది:
"ఈ ఆసుపత్రి — 7 గదులు, 7 మృతులు, 1 విమోచనం."
ఆర్యన్ నెమ్మదిగా గాలిని పీల్చుకున్నాడు.
ఇది నిజంగా నరకం అయితే… అందులో నన్ను బతికించేది ఒక్కదే — సాహితి ప్రేమ.
అతను తల తిప్పి ఆమెను మళ్లీ గమనించాడు.
ఆమె కళ్ళు మారిపోతున్నాయి.
ఒక కన్ను సాహితిగా ఉంది… మరొకటి స్వప్నలా ఉంది.
ఇంకా ఉంది...
మీ అమూల్యమైన సలహాలు మరియు కామెంట్స్ సమీక్షల రూపంలో తెలియజేయండి.
మీ A.V.K
