అనగనగా ఒకానొకప్పుడు, విశాలమైన పొలాలకు, దట్టమైన అడవులకు నడుమ, పచ్చని ప్రకృతి ఒడిలో ‘హరితగిరి’ అనే అందమైన పల్లెటూరు ఉండేది. ఆ పల్లెకు ఆనుకొని ఉన్న పొడవైన కొండలు, వాటిని చుట్టుముట్టిన నిండు పచ్చదనం ఆ ఊరికి ఆ పేరును సార్థకం చేశాయి. హరితగిరి ప్రజలు సాధారణంగా ప్రశాంతమైన జీవితాన్ని గడిపేవారు. వారి నిత్యకృత్యాలు పొలం పనులు, పశువులను మేపడం, అడవి నుండి కట్టెలు సేకరించడం, కాయగూరలు పండించుకోవడం వంటివి. ఆ ఊరిలో ఉష అనే వృద్ధురాలు నివసించేది. ఆమె వయసు ఎనభైకి పైనే ఉంటుంది. ఆమె శరీరం సన్నగా, బలహీనంగా ఉన్నా, ఆమె కళ్ళు ఎప్పుడూ కాంతితో వెలిగిపోతుండేవి. ఆ కళ్ళల్లో జీవితానుభవం, ఎన్నెన్నో కథలు, అపారమైన జ్ఞానం ప్రతిబింబించేవి.ఉషకు సొంత కుటుంబం అంటూ ఎవరూ లేరు. ఆమె చిన్నతనంలోనే తల్లిదండ్రులను కోల్పోయింది. ఊరి ప్రజలే ఆమెకు కుటుంబం అయ్యారు. ఆమె ఇల్లు ఒక చిన్న గుడిసె. అది ఊరి